Στο Παγκράτι, φτάνοντας κατά τις 8 και κάτι που είχε ακόμα αρκετό φως, έβγαλα το μικροσκοπικό κλειδάκι να ανοίξω το μαγαζί με τις αντίκες. Δύο από τα πορτατίφ κι ένας Glam φοίνικας του ’70 με LED φωτάκια μένουν ανοιχτά το βράδυ – για να ρίχνουν τη ματιά τους οι περαστικοί, ειδικά τα σαββατοκύριακα που παρκάρουν για τα μπαράκια. Το μαγαζί κάνει και κοινωφελές έργο γιατί, στο Αθηναϊκό Πεζοδρόμιο, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες βαστάνε τα κάγκελα να προχωρήσουν στην κατηφόρα. Μπαράκια, παππούδες, βάζα και παλιές αφίσες αχνοφωτισμένα από ροζ LED, έγινε ρομαντζίλα ήδη το κείμενο. Μου θυμίζω τη ρομαντζίλα που συναντάς μερικές φορές σε art/poetry/aesthetics σελίδες στο Instagram. Αθεράπευτα μπανάλ όσο ένα time-lapse ηλιοβασιλέματος. Ξεχνάμε ότι ρομαντικός δεν είναι ο ερωτευμένος. Ο ερωτευμένος μπορεί να είναι πρώτος αλλά πίσω του έρχονται λαχανιασμένοι αυτοί που βλέπουν ρομαντικά τα πράγματα. Καθημερινά πράγματα όπως τον τρόπο που πέφτει το φως σε μια πολυκατοικία. Ή αυτοί που αναβιβάζουν μια απλή σκηνή σε γεγονός φοβερής ποιητικής σημασίας. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι χαρακτηριστικό, αν ανήκει στην προσωπικότητα, αν είναι φάση ή trend που έρχεται και παρέρχεται με την ηλικία ή τις συνθήκες. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούσα, χωρίς μια πρώτη γλυκιά περιγραφή, να μιλήσω για τις κατσαρίδες. Είναι δύσκολο να γράψεις για κατσαρίδες χωρίς να ακουστεί σαν mumsnet rant. Δύο γιγάντιες κατσαρίδες, μεταξύ άλλων νεκρών και πεσόντων ανάσκελα από τη γενική απολύμανση της πολυκατοικίας μου έφεραν στο μυαλό το επάγγελμα της απεντόμωσης. Ναι, αυτά τα ευλογημένα, εξειδικευμένα συνεργεία που θαύμασα χθες σαν πυροτεχνουργούς. Χωρίς υπερβολή, χωρίς ρομαντισμό προπαντός. Δεν υπάρχει τίποτα που να προσεγγίζει το ρομαντισμό όταν πρόκειται για κατσαρίδες, ειδικά όταν σκαρφαλώνουν με άνεση πάνω σε εύθραυστα αντικείμενα. Αδύνατος ο ψεκασμός, αδύνατη η απόπειρα για χτυπήματα, ένιωσα ηττημένη. Χωρίς τρόπο να αντιμετωπίσω αυτές τις σκληροπυρηνικές γιγαντιαίες κατσαρίδες-αντίδοτο στην ελαφρότητα του καλοκαιριού, έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Μπήκα στο μπαρ παρακάτω κι έπιασα την κουβέντα σε δυο μπάρμεν. Ζήτησα αν μπορούν να μου δανείσουν το εντομοκτόνο. Σε άλλη περίπτωση θα έλεγα ότι απλώς μου άρεσε ο ένας και βρήκα μια ανέλπιστη δικαιολογία, αλλά μιλάμε για ένα σκληροπυρηνικό εχθρό απέναντι σε ευαίσθητες πορσελάνες.